Dit had nooit mogen gebeuren. Hij verdiende beter. We hadden hem nooit alleen mogen achterlaten in dat kamp…
??/??/??
Warrig haastig gekrabbel:
Wij stonden in de vreemde hexagoon-vormige ruimte, de poort naar de door wormen verorberde ruimte juist gesloten. Mr Elliot en Tatsuo willen echter onze bom (het Haftorang-apparaat of hoe het ook heet) door de reeds gesloten poort gooien en hopen de poort wederom te openen! Gelukkig heeft Sofia de bom vast, en weigert het aan dit vreemde idee te verspillen!
Dan verschijnt ineens Shapiro. Hij vertelt dat de Gevleugelde Gezichtsloze zijn soldaten compagnon hebben gevat. Hij vertelt van plan te zijn de bevolking en alleman met de bom op te blazen, en zich hier te verschuilen van de ontploffing. Wanneer wij vertellen dat wij de bom op zak hebben, vraagt Shapiro het te zien. Dat is wanneer het kwartje valt – Shapiro heeft met opzet de bom verstopt achtergelaten in het kamp, maar hij rept geen woord over de hoop botten die achter de bom lagen verstopt (want herinnert uzelf zich, dat de bom ergens onder lag weggemoffeld!)… Sofia maakt om de bom te tonen, maar ik houd haar tegen. Ik wil eerst Shapiro goed onder ogen nemen… Ik bekijk hem aandachtig – hij zweet niet. Het kan niet. Het mag niet! Maar toch zweet Shapiro niet! Shapiro, die eerder nog zo zweette en hijgde onder de immense hitte..!
Shapiro herhaalt: “Mag ik de bom zien?”
“Waarom?” vraag ik met trillende stem. Shapiro zegt te willen zien hoeveel tijd er nog is voordat het ontploft. Sofia wil de bom overhandigen – met op eengeklemde kaken sis ik naar haar: “Sofia, nee! Sofia, nee!”
Mijn hersenen kraken – Shapiro zweet niet, maar het kan toch niet zo zijn dat dit– dat dit–! Hoe kunnen we met zekerheid weten dat dit Shapiro is!?
Ik kan niks ander ls bedenken dan hem te confronteren: “Weet je, wij hebben iets vreemds gevonden achter die bom..!”
Sofia knikt en benoemt de bloederige botten. Hierop laat Shapi–NEE NIET SHAPIRO–zijn handen langs zijn lichaam zakken en hij-HET- schiet naar voren! En bijt Sofia in haar nek!! De valse Shapiro raast naar het bedieningspaneel, welk geen onder het verharde wormen spuug zit, en schreeuwt uit: “Wat hebben jullie gedaan!?”
Ik ren erachter aan en stomp hem vierkant in zijn gezicht EN DEZE SCHEURT!!!
“TASJE!!” hoor ik Sofia nog roepen vanuit de diepte van mijn geheugen. Shapiro. Emoties overvloeden mij terwijl ik mij in één klaar heldere realiteit realiseer dat Shapiro NIET MEER Shapiro is. Mr. Elliot schiet op de valse Shapiro met zijn schietijzer en begint hem te ondervragen, maar de mensenhuidendrager weigert mee te werken. De mensenhuidendrager die Shapiro tot een waardeloos, walgelijk kostuum heeft gereduceerd. Het slangenmens dat Shapiro heeft ontdaan van zijn leven, zijn menselijkheid, zijn botten en ingewanden..! DIEZELFDE BOTTEN ALS DAT WIJ HEBBEN AANGEBODEN AAN DE LIJKENETERS ALS GEBAAR VAN GOEDWIL. WIJ HEBBEN SHAPIRO’S VERNIETIGDE BESTAAN MET ONS MEEGEDRAGEN IN ONZE BAGAGE.
Ik trek mijn mes. Mr. Elliot ziet het en denkt dat ik een bedreiging maak om de verachtelijke psychopatenslang te overtuigen te gaan spreken. Dat is een onjuiste aanname. Mijn hand vliegt zonder aansturing naar het slangenmonster en ik steek het zo hard en diep ik kan in diens been!! De lelijke TAS lacht enkel en prevelt een spreuk – en offert zijn bestaanswaardig lichaam op tot het oproepen of creëren van een Wachter – zo een zelfde inktachtig monster als dat wij hebben bevochten in Bolivia. Mr. Elliot begint, vergeef mijn bewoording, TE ZEIKEN OVER DAT HIJ DAT ACHTERLIJKE VUURWAPEN NIET HEEFT – WAT BOEIT HET!? SHAPIRO!! Sofia stormt weg, met hysterische krijs dat ze een plan heeft! SHAPIRO!!! IK HOUD HET NIET!!! Ik ruk mijn revolver uit de holster en richt het naar die verinkte TAS en schiet – finaal mis – maar de oorverdovende knal klinkt raak op mijn gemoedstoestand – het brengt het schreeuwen in mijn hoofd tot zwijgen–OF MAAKT HET JUIST ERGER!? SHAPIRO!! Iets of iemand vertelt mij dat ik weg moet rennen, en ik doe het zonder nadenken, zonder richting, ik weet niet of de suggestie vanuit mijn ziel kwam of vanuit de hexagonale kamer. En trouwens, wie in Gods verdomde tyfusdragende naam is Shapiro!? WAAROM BOEIT HET!? Wat is er gaande!? Er klinken schoten en ik zie flitsen licht en inkt, en er is geroep. De lucht lijkt haast te pulseren, of is het mijn lichaam dat zo snel beeft dat het haast een grap lijkt!?
Ergens gedurende deze chaos blaast het inktmonster op. En daarna was er ineens die worm. En toen zaten we in de jeep en toen was Sofia er ineens weer, en toen waren er nog meer explosies en toen waren we ineens weer in New York.
Dit had nooit mogen gebeuren. Hij verdiende beter. We hadden hem nooit alleen mogen achterlaten in dat kamp…
Leuk geschreven uit het perspectief van Daniel!
Ik wil niks meer met wormen te maken hebben!